Roel en Hanja; Okkenbroek

Met de kinderen de deur uit zijn wij (Hanja en Roel) niet meer zo gebonden aan het vakantieseizoen. Na wat tegenvallende ervaringen bij een ander verhuurbedrijf gaan we eens bij Oortgiese kijken. Het aanbod aan campers en de kwaliteit ervan staat ons aan.  Hanja wil persé naar zee, ik wil op de invasiestranden staan. Dat komt mooi overeen, dus eind september gaan we op pad. Het vakantiegevoel start als we het terrein van Oortgiese oprijden: de camper staat al op ons te wachten. Na een uitgebreide uitleg van Janno pakken we alles in. Een uurtje later kunnen we op pad, het eerste stukje via smalle binnenweggetjes richting Arnhem. De eerste overnachting is op de grens tussen Limburg en België. De ochtend van de tweede dag rijden we een uurtje smalle en steile weggetjes rijden door het Zuid-Limburgse landschap. Wennen aan de afmetingen van de camper, maar vooral aan die 1,5 meter die achter de achteras uitsteekt. De derde dimensie telt nu mee: steile klimmetjes en haarspeldbochten. De 130pk diesel in het vooronder heeft er geen moeite mee. En het voordeel van de camper blijkt al weer snel: we kwomen een uitkijktoren tegen met een prachtig uitzicht over de Pieterberg bij Maastricht. Stoppen, parkeren, koffie, genieten. Vanaf de uitkijktoren kun je camper ook eens van boven bekijken: zijn alle luikjes wel dicht? In België heeft de vering wat meer werk om de rit comfortabel te laten verlopen. Dat is op de Franse tolwegen echter snel vergeten. De luxe van de cruise control en de automaat zijn dan ook wel prettig. Rustig aan toeren we met gemiddeld 95 km/uur door het fraai, golvende noord-Franse landschap. Sneller kan we, maar dan merk je dat je bij het passeren van een grote vrachtwagen een beste optater van de wind krijgt. Bovendien: waarom zou je sneller rijden? Het is prachtig weer en je bent in een fraaie omgeving. Op de volgende camping zetten we de camper netjes neer (lang leve de achteruitrij-camera!) en draaien de gasfles open om te koken. De hond gaat aan de lange lijn de kampeerplaats verkennen, en je besluit de avond om 22:00u (nog steeds buiten!) met een wijntje en een borrel. En dan duik je het (grote!) bed achter in de camper in. De volgende dag, na 200 km soepel rijden, zijn we bij Omaha Beach: het strand waar op 6 juni 1944 Amerikaanse troepen landden. Onwerkelijk om met een luxe camper midden op een van de grootste slagvelden van de 2e Wereldoorlog te staan… De enige “campers” die er toen stonden waren tanks. Voor de bemanning hun mobiele thuis, maar met aanmerkelijk minder luxe. De foto’s uit 1944 zijn in schril contrast met het uitzicht uit 2016. Onze hond boeit dat weinig: zij dolt lekker in zee. En dat kan prima, want het is heerlijk rustig op het strand. Rond 6 Juni zal dat wel anders zijn… De twee dagen daarna bezoeken we een aantal markante plaatsen aan de Normandische kust: het Amerikaanse oorlogskerkhof in Colleville sur Mer, Pointe du Hoc, Juno Beach, Arromanches… Plaatsen die voor mij als militair “gesneden koek” zijn, maar voor mijn echtgenote iets minder. Tijdens het rijden en ’s avonds heb ik dan ook veel voor geschiedenisleraar gespeeld. En overal waar we iets interessants denken te zien, zetten we ons mobiele thuis even aan de kant en gaan we kijken. Op dag vijf gaat het weer rustig aan noordwaarts; ook de terugweg is vakantie, dus ook nu rustig aan en genieten! Na nog een overnachting in België moeten de 130 PK er even hard tegenaan: vanaf de camping moeten we via een uiterst steil, smal weggetje met haarspeldbochten weer naar de autoweg. Gelukkig krijgen we geen tegenliggers. En na een uurtje gaan we iets ten noorden van Luik de grens weer over en zijn de verkeersborden weer vertrouwd. Geen “Peage”, geen “Rappel”, maar gewoon “Verboden in te rijden”. De laatste nacht overnachten we op de Ginkelse Heide. Weer een oase van rust. En vervolgens richting huis, de camper uitladen en schoonmaken, om dan enigszins weemoedig de laatste kilometers te maken richting Baak. Ook nu: belangstelling en een zeer correcte afhandeling van zaken. Kortom: de volgende vakantie zal wat langer zijn, maar wel weer met een camper uit Baak! Roel en Hanja van Essen, Okkenbroek.