Wim en Gina

“Wieviel?” vraag ik verbaasd aan de oudere dame die voor me staat. Ik sta in de woonkeuken van een boerderij die qua inrichting in de jaren zeventig is blijven steken. “Zwanzig Euro pro Nacht” zegt ze nog een keer. Eh… das ist gut, zeg ik, en ik geef haar een biljet van twintig euro.

Wim en ik zijn een paar minuten geleden bij een, volgens Google Maps, kleine boerencamping in Schleswig-Holstein (Noord-Duitsland) beland nadat we bijna de hele dag hebben gereden. We zijn namelijk weer op de terugweg naar Nederland na een 2-weekse campervakantie door Zweden/Noorwegen. Bij een grote camping in hetzelfde plaatsje vingen we zojuist helaas bot omdat die vol zat dus we zijn blij dat we nu in ieder geval een overnachtingsplek hebben gevonden. De vrouw stopt het geld in een oud geldkistje en vertelt dat haar man ons de kampeerplek zal aanwijzen. Hier geen fancy receptie met ingewikkelde inschrijftoestanden en ‘card only payment’ zoals we de afgelopen 2 weken op de meeste campings hebben meegemaakt. Nee, hier gewoon ouderwetse euro’s. Zal Wim deugd doen als hij dat hoort. De boerin en ik kletsen nog even en ze staat erop om geld te wisselen als blijkt dat ik geen losse euro’s heb voor de douche, mochten we die willen gebruiken. Ze wenst ons een fijn verblijf toe. Iets wat op de grotere campings ook niet vanzelfsprekend is. Wat een attente vrouw. Je merkt dat hier het contact met de gasten voorop staat. Ik loop weer naar buiten en ontmoet daar inderdaad de boer die aan zijn kleding te zien net de stallen heeft uitgemest. Van zijn pantalon en overhemd kun je soep trekken. Tja boerencamping, denk ik terwijl ik mijn lachen maar net in kan houden. Ik loop samen met de boer naar de kampeerweide terwijl Wim in de camper achter ons aan rijdt. Onderwijl keuvelt de boer er lustig op los en probeer ik in mijn beste school Duits het gesprek zo goed mogelijk op gang te houden.

Terwijl Wim de camper op de toegewezen plek installeert, krijg ik een rondleiding over de minicamping en word ik door de boer meegetroond naar een gebouw waar we vanuit de camper op kijken. Hier zitten vast de stallen. Bij binnenkomst blijkt de stal het ‘sanitair-/annex servicegebouw’ te zijn. Een wel heel oude schuur met in een hoek toiletten en douches die in verschillende decennia zijn gebouwd. In een andere hoek zie ik een wasmachine en droger met daarop tientallen plakkerige flessen met restanten schoonmaak- en wasmiddelen. Achtergelaten door vorige campinggasten? In weer een andere hoek hangt boven een werkbank een bord met gereedschappen waar menigeen jaloers op zou worden. Bovendien staan er op de werkbank diverse oude bussen smeeroliën en vetten. Dit alles, verzekert de boer, mag men naar hartenlust voor de auto, camper of caravan gebruiken mocht dat nodig zijn en aan alle vettigheid te zien hebben veel mensen dat zich geen 2 keer laten zeggen. Verder hangt de schuur vol met oude vakantiesouvenirs, stickers, prullaria en handgeschreven campingregels. Ook is de boer gek op quotes. Er is geen leeg plekje op de wanden te vinden. Weer krijg ik bijna de slappe lach maar ook nu kan me inhouden want deze man is zó aardig en behulpzaam. En waar het om gaat is of het sanitair schoon is, en dat is het. Ik bedank hem voor de uitleg en loop naar de camper waar Wim en ik even later buiten op ons stoeltje genieten van een kop koffie. Op een gegeven moment vraagt Wim waar de wc’s zijn en ik wijs hem op het gebouwtje. Hilarisch is de uitdrukking op zijn gezicht wanneer hij terugkomt. We blijven er zowat in van het lachen. Later zien we dat de boer (met nog steeds zijn smoezelige stalkleren aan) naar onze camper toe komt lopen. Zou hij klaar zijn met melken? Hij heeft blijkbaar behoefte aan een praatje. Na het over ditjes en datjes te hebben gehad wil hij toch nog één ding weten: hij vraagt of we de 20 euro voor de camping te duur of te goedkoop vonden. Dat wilde zijn vrouw namelijk weten na mijn verbaasde reactie. Wim en ik kijken elkaar een beetje verschrikt aan. Ik voer snel als excuus aan dat ik de Scandinavische kronen nog in mijn hoofd had maar we verzekeren hem dat de prijs precies goed is. Tevreden loopt de boer weg. De waarheid is echter dat ik de prijs in eerste instantie erg laag vond maar toen had ik het sanitair gebouw ook nog niet gezien……..

’s Avonds voordat we naar bed gaan laten we alles wat we in Zweden en Noorwegen hebben meegemaakt nog even de revue passeren en we trekken dezelfde conclusie: onze eerste keer met de camper is ontzettend goed bevallen. Doordat je makkelijk en snel van plek naar plek trekt, ben je elke keer met vijf minuten gesetteld. Je hoeft niet je hele vakantieroute al uitgestippeld te hebben als je met een camper reist. Dat geeft veel vrijheid. En omdat je van tevoren niet altijd weet waar je terecht komt, levert dat soms onverwachte situaties en onvergetelijke contacten met mensen op. De prachtige natuur en indrukwekkende steden zijn ook mooi maar vooral die contacten vinden we minstens zo waardevol. Deze kleine camping met zijn lieve, behulpzame eigenaren hadden we bijvoorbeeld niet willen missen. Daar kan geen luxecamping tegenop.

Terwijl we de volgende ochtend van de boerencamping wegrijden, kijk ik nog eens om me heen maar kan ik in de wijde omgeving nog steeds geen stal of beest ontdekken.

Wim Zweverink en Gina Luimes
door Janno Maljers

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *