Tineke en Henk;Lochem

En toen was opeens onze boot verkocht.

Na 50 jaar varen, zaten we opeens zonder. Dat is raar. Voelt raar. Maar, wat nu ?

Al heel lang hebben we er over nagedacht om eens “wat anders “ te doen. Een huisje, een caravan, hotelletjes opzoeken, cruisen, ?

We kwamen er niet uit. Tot de camper voorbij kwam. Ook daarmee kun je rondzwerven, ben je eigen baas, kun je gaan en staan waar je wilt. Maar zou dat bevallen ? Moest het een grote bak worden of iets bescheidener ? We hadden geen idee.

Dus maar eens rondvragen. Maar wat een keus, wat een markt . Ver weg, maar ook vlakbij in onze eigen achterhoek. De fa. Oortgiese in Baak.

We werden vriendelijk ontvangen in de kantine, met een “kijk maar even wat rond, kom zo bij je “.

Dat “zo bij je”, was achterhoeks en duurde dus even, maar er was genoeg te zien. En net zoals op het water, tijd hebben we genoeg.

Na uitvoerige adviezen, werd het een huurcamper. Een bus model met alles er op een aan ( wat een luxe !) om te wennen en zo.

24 Mei gingen we er mee op pad. Een weekje proberen ! Even wennen aan het schakelen, maar dat zat er gauw in. Op naar de moezel. Mooie rit om kennis met het camperen te maken. Eerste nacht zomaar op een plekje in Duitsland in Viersen, waar je vrij mocht staan. En toen kwam de stortbui !

En hoe, maar lekker knus binnen, een eerste drankje en kijken hoe het bed werkt. Prima geslapen.

Dus fris weer op, ontbijtje, en op naar de moezel.

Prachtige tocht en schitterende plekjes aan de rivier en heel goedkope staanplaatsen. Alleen hadden we geen fietsen mee (altijd doen, waren we gewoon vergeten) dus geen boodschappen, maar als bootjes volk ben je improviseren gewend, zo ook deze tocht. Elke dag hebben we benut om de camper en het camperen uit te proberen. Elke dag hebben daarbij prachtig weer gehad en gemerkt en ondervonden, dat je mooie plekjes moet opzoeken, omgeving met de fiets moet ontdekken en na een aantal dagen weer verder. Daarvoor was de tijd te kort.

Ook camperen moet je leren. We komen er zeker op terug. De eerste kriebels hebben we ervaren.

Tineke en Henk Seinen